بغض نشکسته می زند فریاد
تنهایی ، آرامگاه جاوید من است و درد و سکوت ، همنشین تنهایی منبغض نشکسته می زند فریاد
تنهایی ، آرامگاه جاوید من است و درد و سکوت ، همنشین تنهایی منمرثیه های غروب
افق می‌گفت: - « آن افسانه‌گو
-«آن افسانه گوی شهر سنگستان،
به دنبال « کبوترهای جادوی بشارت‌گو»
سفر کرده‌ست
شفق می‌گفت:
«من می‌دیدمش، تنها، تکیده، ناتوان، دلتنگ،
ملول از روزگارانی که در این شهر سر کرده‌ست.»
سپیدار کهن پرسید:
- «به فریادش رسید آیا،«حریق و سیل یا آوار»؟»
صنوبر گفت:
- «توفانی گران‌تر زان‌چه او می‌خواست،
پیرامون او برخاست
که کوبیدش به صد دیوار و پیچیدش به هم طومار!»
سپاه زاغ‌ها از دور پیدا شد
سکوتی سهمگین بر گفتگوها حکم‌فرما شد.
پس از چندی، پر و بالی به هم زد مرغ حق،
آرام و غمگین خواند:
-«دریغ از آن سخن سالار
که جان فرسود، از بس گفت تنها
درد دل با غار... !»
توانم گفت او قربانی غم‌های مردم شد
صدای مرغ حق در های و هوی شوم زاغانی که،
همچون ابر،
رخسار افق را تیره می‌کردند، کم‌کم محوشد، گم شد!
گل سرخ شفق پژمرد،
گوهرهای رنگین افق را تیرگی‌ها برد
صدای مرغ حق، بار دگر چون آخرین آهی که از چاهی برون آید
(چه جای چاه، از ژرفای نومیدی) چنین برخاست:
-«مگر اسفندیاری، رستمی، از خاک برخیزد
که این دل‌مرده شهر مردمانش سنگ را
زان خواب جاودیی برانگیزد.»
پس از آن، شب فرو افتاد و با شب
پرده سنگین تاریکی، فراموشی
پس از آن، روزها، شب‌ها گذر کردند
سراسر بهت و خاموشی
پس از آن، سال‌های خون دل نوشی
هنوز اما، شباهنگام
شباهنگان گواهانند
که آوایی حزین از جای جای شهر سنگستان
بسان جویباری جاودان جاری‌ست...
مگر همواره بهرامان ورجاوند، می‌نالند، سر درغار
«کجایی ای حریق، ای سیل، ای آوار!»
(با یاد مهدی اخوان ثالث)
فریدون مشیری
